1.     [...] Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσης
        όπως το βρής κι όπως το δης να μην το παρατήσης.
        Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
        και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γή του,
        κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσης,
        και να του φέρνης το νερό το αγνό της βρυσομάνας,
        κι αν αγαπάς τ' ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,
        ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
        και τη ζωντάνια σπείρε του μ' όσα γερά, δροσάτα.
        Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.


2.     Κι αν είναι
        κ' έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
        κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
        για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
        μη φοβηθείς το χαλασμό: Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
        ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ' το,
        και χτίσε κάστρο απάνου του και ταμπουρώσου μέσα,
        για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια γένα
        π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθη,
        κι όλο συντρίμμι, χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
        Φτάνει μια ιδέα να στο πη, μια ιδέα να στο προστάξη,
        κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν' απάνου απ' όλα.


ΠΑΛΑΜΑΣ Κ.